Zinga,
Dat kan zekers. De bedrag zijn onverschuldigd aan u betaald. U had dan ook contact moeten opnemen met de verzekeraar, niet met de bank. Ik hoop dan voor ook voor u dat u het op een spaarrekening hebt weggezet, zodat u het nu kunt terugstorten. Anders hebt u een probleem en kan de verzekeraar nog wettelijke rente in rekening brengen en incassomaatregelen nemen.

Geld dat u ten onrechte op uw rekening gestort krijgt, is niet van u en dat moet u te allen tijde terugbetalen. Beetje zinloos om dat nu achteraf te vragen, maar waarom heeft u de bedragen niet meteen teruggestort destijds? Het is namelijk niet de verantwoordelijkheid van de bank maar van u zelf. Het enige dat u nu kunt doen, is een aangetekende brief naar de maatschappij sturen en een betalingsregeling voorstellen.

Succes!

Ik neem aan dat je de zorgverzekeraar een willekeurige partij is, en niet je eigen zorgverzekeraar.

Je moet terugbetalen, want het gaat om een onverschuldigde betaling en de verjaringstermijn daarvoor bedraagt, afhankelijk van het tijdstip van vaststelling daarvan, 5 tot 20 jaar.
Door een melding bij de bank te doen heb je aangetoond dat je te goeder trouw bent en dat is voldoende. Je had niet zelf bij de verzekeraar aan de bel hoeven trekken, immers er hoeft niet van jou worden verwacht dat je uit een rekeningnummer en omschrijving op je bankafschrift bij een bedrijf waarmee je geen relatie hebt daar het juiste loket weet te vinden om hun probleem te melden.
Het bedrag dat je moet terugbetalen is het ten onrechte ontvangen bedrag, maar niet meer dan dat. Het bedrijf kan pas over vergoeding van wettelijke rente gaan vragen over de periode vanaf het moment dat ze jou gevorderd hebben het bedrag terug te betalen. Het zou anders een mooie boel worden, je stort geld op een willekeurige rekening en vordert een poosje later het bedrag terug met wettelijke rente; dat levert dan meer op dan de beste spaarrekening.

@Joep,
De verjaringstermijn is 5 jaar (20 jaar komt niet voor in dit geval).

Van goeder trouw is ook geen sprake, ook al ben je naar de bank geweest. De vraagsteller wist blijkbaar van welke instantie het geld afkomstig was (staat ook op je afschrift overigens en die hoor je te bekijken) en had niet naar de bank, maar naar de verzekeraar moeten stappen. De bank maakt immers geen geld over, maar de verzekeraar.

De wettelijke rente mag, indien duidelijk is dat de ontvanger het geld niet heeft per ommegaande teruggeboekt en ook niets heeft gedaan om het terug te geven, gevorderd worden. Het zou namelijk ook te gek zijn dat jij rente misloopt omdat je per ongeluk een verkeerd rekeningnummer hebt ingetikt. Als jezelf met opzet het rekeningnummer verkeerd intikt, kun je uiteraard geen wettelijke rente vorderen.

Praktijk leert overigens dat wanneer er meteen terugbetaald wordt, de verzekeraar al lang blij is en de wettelijke rente laat voor wat het is.

@marcel75: 20 jaar is de algemene wettelijke verjaringstermijn. 5 jaar is de verjaringstermijn nadat de schuldeiser op de hoogte is geraakt van de vordering, dat is dus altijd meer dan 5 jaar na de betaling. Over de goede trouw worden wij het niet eens, daar mag je een rechter over laten oordelen.
@zinga: het moge duidelijk zijn dat je het onterecht ontvangen bedrag inderdaad moet terugbetalen

@marcel75:
20 jaar is de algemene wettelijke verjaringstermijn. 5 jaar is de
verjaringstermijn nadat de schuldeiser op de hoogte is geraakt van de
vordering, dat is dus altijd meer dan 5 jaar na de betaling. Over de
goede trouw worden wij het niet eens, daar mag je een rechter over
laten oordelen.
@zinga: het moge duidelijk zijn dat je het onterecht ontvangen bedrag inderdaad moet terugbetalen

@Joep,
De verjaring vangt aan op de dag volgend op de dag waarop de schuldeiser (=de verzekeraar) er achter is gekomen dat er onverschuldigt betaald is en aan wie. Dat is dus zeker niet altijd meer dan 5 jaar na de betaling. De logica ontgaat mij ook volledig. Komt de schuldeiser er niet achter, dan verjaart de vordering na 20 jaar (gelijk de termijn voor de extinctieve verjaring).

De wetgever (en ook de rechtspraak) gaat er terecht van uit dat als je weet dat je geen recht hebt op het geld, dat je niet te goeder trouw bent (je gebruikt zelf in je laatste bijdrage ook de woorden: 'onterecht ontvangen bedragen". Goede trouw ontbreekt namelijk niet alleen als iemand de feiten of het recht kende, maar ook als hij de feiten of het recht hoorde te kennen. Onmogelijkheid van onderzoek belet niet dat  degene die goede reden had tot twijfel (en je krijgt niet zomaar geld cadeau op je rekening), aangemerkt wordt als iemand die de feiten of het recht behoorde te kennen. In de rechtspraak wordt goeder trouw dus niet zo snel aangenomen en kan in dit geval ook niet aangenomen worden (althans zo zou ik gelet op de feiten oordelen en aangezien je graag ziet dat het door een rechter wordt beoordeelt...)

@marcel75: Nog eentje dan. Inderdaad "De verjaring vangt aan op de dag volgend op de dag waarop de schuldeiser (=de verzekeraar) er achter is gekomen dat er onverschuldigt betaald is en aan wie."
Aangezien de schuldeiser er altijd pas na de betaling achter zal komen dat er een onverschuldigde betaling is gedaan en de verjaringstermijn vanaf die vaststelling afloopt na 5 jaar bedraagt de termijn niet 5 jaar vanaf de betaling, maar altijd meer.

@Joep,
Ik had even te snel gelezen, ik zie je logica nu. Overigens maakt het voor de verschuldigd (en vorderbaarheid) van wettelijke rente niet uit. De vordering zelve is namelijk al ontstaan op het moment van onverschuldigde betaling.

@marcel75: "De vordering zelve is namelijk al ontstaan op het moment van onverschuldigde betaling."
Nee dat is hij dus niet. Dat geldt alleen bij kwade trouw.

@Joep,
Laatste bijdrage voor vandaag van mijn kant. Verdiep je eens in goede trouw (bijvoorbeeld tekst & Commentaar bij art. 3:11), de literatuur op dat punt (Pitlo, Asser e.d.) en de rechtspraak (legio). Het is overduidelijk dat de vraagsteller wist of behoorde te weten dat het geld niet voor hem bestemd was en in plaats van de afzender van de gelden daarvan in kennis te stellen, heeft hij er bewust of onbewust voor gekozen de bank (die verder geen partij is) in kennis te stellen. Vraagsteller wist of had moeten weten dat hij de verzekeraar in kennis moest stellen van de betalingen en wist ook van welke verzekeraar de gelden kwamen, gelet op omschrijving op het bankafschrift.

Indien en voorzover de omschrijving te onduidelijk zou zijn om direct de afzender te achterhalen, dan had die vraag bij de bank bij de bank neergelegd moeten worden.

Op grond van de gebruikelijke rechtspraak, de vigerende wetgeving en de heersende leer in de literatuur is de vraagsteller dus te kwader trouw (nogmaals hij wist of behoorde te weten dat de gelden niet voor hem bestemd waren en dat is reeds voldoende).