Internet is een bron van informatie. Ik vond dit: "Zeven jaar lang boekte hij geld uit de nalatenschap over naar zijn eigen rekening. Uiteindelijk trokken de erfgenamen aan de bel en viel hij door de mand. Onlangs verscheen hij voor de rechter. Volgens hem moest hij het geld wel verduisteren, omdat hij werd afgeperst door een criminele bende uit het buitenland. Zij dwongen hem om iedere keer grote sommen geld over te maken. De man had hier echter geen enkel bewijs van. De rechtbank achtte deze verklaring dan ook erg ongeloofwaardig.
Spijt
Tijdens de zitting heeft de man spijt betuigd richting de erfgenamen van de tante. Toch blijkt dit niet uit zijn handelen. „Hij heeft geen stappen genomen om het geld terug te betalen en blijft vasthouden aan een ongeloofwaardig verhaal. Voor de gedupeerde familieleden is dat zeer onbevredigend. Hij heeft forse financiële schade berokkend en het vertrouwen van de andere erfgenamen beschaamd”, aldus de rechter.
Geen cel, maar wel terugbetalen
De officier van justitie eiste een jaar gevangenisstraf. Hier ging de rechter heel bewust niet in mee. „We vinden het van groot belang dat hij zijn baan houdt en zo snel mogelijk het verduisterde bedrag kan terugbetalen, zodat de nalatenschap kan worden afgewikkeld.” Hij zal het hele bedrag moeten terugbetalen. Doet hij dit niet, dan kan er alsnog celstraf volgen. Daarnaast krijgt hij een taakstraf van 240 uur.
Er is een bepaling in het erfrecht die inhoudt dat de erfgenaam die (een deel van) de erfenis kwijtmaakt (verkoopt, weggeeft o.i.d.) zijn recht daar op kwijt is. Zus zal als zij dit op haar geweten heeft of er aan meegewerkt heeft, ervoor moeten zorgen dat u de aan u toegewezen zaken ontvangt of de schade moeten vergoeden. Bovendien bestaat de mogelijkheid van strafrechtelijke vervolging wegens het wegmaken. Dus niet afkopen, maar zus vragen naar de u toegewezen zaken. Naar het juridisch loket voor advies. Het zou mooi zijn als u een rechtsbijstandsverzekering heeft die deze kwestie dekt. Het raadplegen van de notaris kan geld kosten, dus als u dat wilt doen eerst vragen wat de notaris ervoor gaat rekenen.
Die film bestaat echt en de huidige ontwikkelingen lijken toch wel griezelig veel die kant op te gaan. Het gaat om de film Soylent Green. Daar krijg je nog wel een premie om vrijwillig dood te gaan met een ceremonie naar keuze en een premie voor je nabestaanden c.q. een door jou aangewezen persoon. Na je 64e geen recht meer op zorg/medicijnen, ook niet als je het zelf zou kunnen betalen. Je gaat dan inderdaad snel dood als je afhankelijk bent of wordt van medicijnen en/of zorg.
Overigens: De werkende babyboomers hebben vanaf hun 21e verplicht pensioenpremie betaald. Eerder kon in die tijd niet, althans niet voor vrouwen. Tot enkele jaren geleden was het vooruitzicht dat je met je 65e met pensioen kon tegen 70 procent van je laatstverdiende loon. De werkweken waren langer dan nu, de welvaart heel wat lager. M.i.v. 2004 werd het pensioen berekend over het middelloon. Bovendien werd het partnerpensioen verlaagd. Als je voor je 65e dood ging zonder partner of kinderen, profiteerden anderen van de door jou betaalde premie. Hetzelfde geldt voor mensen die binnen enkele jaren na hun pensionering overleden. Wat de ABP-deelnemers betreft: Het ABP moest een aantal jaren geleden zo nodig geprivatiseerd worden, een gelegenheid die door de overheid werd aangegrepen om een flinke greep in de kas te doen. Als dat niet was gebeurd, zouden de pensioentrekkende deelnemers waarschijnlijk niet gekort hoeven te worden c.q. zouden hun uitkeringen de afgelopen jaren wel geïndexeerd zijn. Ziektekostenverzekering hebben de meeste mensen ook altijd betaald. Er zijn genoeg verzekerden die geen of nauwelijks aanspraak op zorgverlening maken.
De humaniteit is kennelijk op zijn retour. Ook mensen worden een economisch voorwerp c.q. een produkt. Of zijn we dat al? Als je niet meer meekan, moet je het liefst zo snel mogelijk dood. Dat scheelt natuurlijk veel kosten in de zorg, maar ook banen. Als het zo door gaat, kan er straks een beperkt aantal mensen tegen betaling werken. Natuurlijk moeten die super gemotiveerd zijn, want niet gemotiveerd betekent ontslag. Aangezien de niet werkenden kennelijk nutteloos zijn en niemand daarvoor wil opdraaien, zal er aan een oplossing voor dit probleem moeten worden bedacht. Of de staatsbesturen laten het verder op zijn loop en dan moet iedereen het zelf maar gaan oplossen. Zijn ook films over. Misschien niet meer zo'n fantasie als ooit werd gedacht. De geschiedenis heeft kennelijk nog niet genoeg lessen opgeleverd.
Het is heel jammer dat het BB (betalingsbevel) dat vroeger bestond voor eenvoudige vorderingen bij de kantonrechter niet meer bestaat. Dit was een formulier, gratis te krijgen, dat je zelf kon invullen en inleveren bij het kantongerecht. Dat zorgde er dan voor dat de wederpartij het verzoekschrift kreeg en voor het vervolg van de procedure. Makkelijk en voor de burger goedkoop. Om bezuinigingsredenen is deze geweldige procesmogelijkheid opgeheven.
Inderdaad is het zo dat nogal wat personen en bedrijven gewoon niet betalen wat ze verschuldigd zijn, omdat het voor de wederpartij kostbaar is om het via een incassobureau/de kantonrechter te innen. De kosten gaan immers voor de baat uit en bij een gerechtelijke procedure worden niet altijd al je kosten vergoed. Dit werkt dus misbruik van de situatie door teveel personen/bedrijven in de hand. Men rekent er gewoon op dat de schuldeiser het maar laat zitten.
Voor geïnteresseerden, die zich door juridisch taalgebruik kunnen heen worstelen, is er een uitspraak van de Hoge Raad van 7 mei 2010, waarin een voorbeeld van ook andere dan financiële aspecten een rol spelen.
Houd er wel rekening mee dat de maatregelen die u in petto heeft voor het geval dat, voor eigen risico zijn. De rechter zal uitgaan van de inkomsten die u had kunnen hebben zonder uw moedwillig ontslag c.q. andere opzettelijke vermindering van inkomsten. Of u de boot en de auto weg moet doen weet ik zo niet. De spullen en het vermogen waren toch al verdeeld? Vroeger kreeg de expartner alleen alimentatie als die "schuldloos" gescheiden was. Omdat de schuldkwestie als echtscheidingsgrond verdwenen is, gaat het nu alleen nog om behoefte en draagkracht. Als er sprake is van ernstige misdragingen van de alimentatiegerechtigde ten opzichte van de alimentatieplichtige kan dit aanleiding zijn om op diens verzoek de alimentatie door de rechter te laten verminderen. Zie het handboek Asser/De Boer 2006, nr.628. Misschien is uw argument dat de ex part noch deel heeft gehad aan de verbetering van uw inkomen ook een reden voor de rechter om daar rekening mee te houden, als uw ex alleen vanwege die extra inkomsten verhoging wil. Maar als zij altijd minder heeft gekregen dan waar zij behoefte aan had, valt de uitspraak misschien anders uit......
1. Vraag aan de advocaat van de ex om een behoefteberekening op basis van Trema-normen van zijn cliente, met bewijsstukken van de posten. 2. Beslis op basis daarvan of u de gevraagde stukken (alleen in kopie) wilt afstaan aan die advocaat. De alimentatieplichtige partij kan daarbij vragen om een draagkrachtberekening op basis van de Trema-normen. 3. Wil die advocaat dat niet, dan kunt u een eigen advocaat inschakelen of afwachten of de wederpartij een verzoekschrift tot het wijzigen van de alimentatie indient bij de rechtbank. 4. Zoals u uit de discussie hebt kunnen afleiden, is de alimentatieplichtige in elk geval bij de rechter verplicht alle voor de bepaling van de draagkracht benodigde stukken over te leggen. De nieuwe partner kan weigeren mee te werken, maar dat kan nadelig uitpakken. 5. De wederpartij heeft het wettelijke recht om van de stukken van de andere partij kennis te nemen, omdat de rechter in beginsel geen beslissing kan nemen op basis van stukken, waarvan de andere partij geen kennis heeft kunnen nemen of daarop heeft kunnen reageren. 6. De kosten en er aan te besteden tijd kunnen beperkt worden door meewerken in het stadium voordat de zaak aan de rechter wordt voorgelegd. 7. Als de draagkrachtberekening door de advocaat van de wederpartij u niet bevalt gaat u naar een eigen advocaat die deskundig is op het gebied van alimentatie.
Verdere info: Trema normen zijn uitgangspunten, die vanaf de jaren 80 van de vorige eeuw zijn ontwikkeld door rechters, die alimentatie vaststelden. Voordat die normen waren vastgesteld werd er nogal eens uitgegaan van een alimentatieplicht van in beginsel 1/3 van het inkomen van de alimentatieplichtige. Dit bedrag werd dan via een verdeelsleutel verdeeld over de ex-partner en de kinderen. Maar het werd onwenselijk geacht dat vergelijkbare gevallen tot totaal verschillende uitkomsten leidden bij de verschillende rechtbanken. Vandaar dat is geprobeerd er meer eenheid in te krijgen via de Trema-normen. Trema is het Tijdschrift voor de rechterlijke macht.
De Trema-normen gaan uit van bepaalde forfaitaire posten voor levensonderhoud, de woonlasten tot een aanvaardbaar bedrag en andere noodzakelijke lasten. Deze aanvaardbare lasten worden afgetrokken van het bruto inkomen. Wat overblijft is de draagkrachtruimte. Voor kinderen geldt een standaardonderhoudsbedrag. Wat er overblijft is voor de expartner, mits die een volgens de normen te erkennen behoefte heeft. De berekening van de behoefte gaat op dezelfde manier als de berekening van de draagkracht. Hoe meer draagkracht en hoe groter de welstand waarin het gezin voor de echtscheiding leefde, hoe meer alimentatie er pleegt te worden vastgesteld. Ook het fiscale voordeel voor de voor de expartner betaalde alimentatie kan weer worden verrekend. De uitkomst hangt dus af van de feitelijke situatie aan beide kanten.
Het is niet erg gebruikelijk dat de situatie aan beide kanten gedurende zeg 12 jaar ongewijzigd blijft. Het zou het mooiste zijn als partijen elkaar op de hoogte stellen van veranderingen die invloed kunnen hebben op de alimentatiebehoefte en draagkracht, zodat het een en ander bijgesteld kan worden als daar aanleiding toe is. Ik besef dat dit een utopie is. Het lukt alleen als beide partijen in staat zijn om elkaars en eigen belangen in het oog te houden. Uit deze discussie blijkt al hoe moeilijk dat is.
Als de draagkracht van de alimentatieplichtige zodanig vermindert dat de bestaande alimentatieverplichting niet meer in overeenstemming is met de wettelijke maatstaven, is het voor die alimentatieplichtige zaak om zo snel mogelijk een wijziging = vermindering aan te vragen. Wie met de billen (gegevens verstrekken) bloot moeten, zijn de alimentatiegerechtigde en de alimentatieplichtige. Het komt inderdaad voor dat een nieuwe partner van de alimentatieplichtige geen gegevens wil verstrekken, maar zoals eerder gezegd, dan handelt de rechter naar bevind van zaken. Vaak dus door een deel van de kosten van de gemeenschappelijke huishouding aan die nieuwe partner toe te schrijven, zodat de alimentatieplichtige minder kosten daarvoor toegerekend krijgt. Dat maakt de draagkracht groter dus. Een relatie in de vorm van geregistreerd partnerschap en huwelijk schept nu eenmaal wettelijke verplichtingen, ook als die relatie beëindigd wordt. Stel dat je als vrouw afgedankt wordt omdat je man een ander heeft gevonden. Gedurende het huwelijk vond hij dat de vrouw niet buitenshuis hoefde te werken, hij ging er prat op dat dat niet nodig was. Nadat hij zijn huisvrouw afdankte, vindt hij dat zij best de kost kan gaan verdienen. In deze tijd van economische malaise niet echt reëel, als de huisvrouw van inmiddels middelbare leeftijd is..... Dat wordt nogal eens bijstand voor de afgedankte huisvrouw, terwijl meneer het eventuele onderhoud van de nieuwe partner ten laste van zijn draagkracht kan brengen als zij niet voldoende inkomsten heeft om geheel om in eigen onderhoud te voorzien. Het klinkt niet aardig, maar de nieuwe partner van de alimentatieplichtige is in zee gegaan met iemand met een verplichting uit het verleden, die in beginsel gedurende zo'n 12 jaar doorwerkt na de scheiding. Overigens houdt de alimentatieverplichting op, als de alimentatie gerechtigde ex-partner een geregistreerd partnerschap aangaat, trouwt of samenleeft "als waren zijn gehuwd". Het komt voor dat die gewijzigde situatie niet of pas laat wordt doorgegeven door de ex, of dat dit feit wordt ontkend. Ik heb geen idee of er al eens onderzoek is gedaan naar de aantallen van de ene of de andere categorie.
