Bedreigd in intertoys, personeel kijkt toe

Ik snap wat je zegt.

aanspreken ging in een reflex, dat draai je niet terug, als het eenmaal gebeurd is.

ik snap ook nog dat een individuele medewerker niet met een bully op de vuist gaat. hier stonden er echter drie.

die drie ontkenden achteraf ook nog eens iets gezien of gehoord te hebben. dat steekt, want zo word ik zelfs achteraf niet gesteund. (niet gesteund in het aanspreken van de bully, maar gesteund in het feit dat ik me op dat moment in een bedreigde situatie bevond, in de winkel waar zij werken.)

ik zei niet dat mijn kind er meer van mee zou krijgen dan een boze meneer en ik zei zeker niet dat mijn kind een wapen zou gaan dragen (ik snap de ontwikkeling van kinderen, na voldoende opleiding daarin en praktijkervaring daarmee), maar dat ik tegelijkertijd ook begrijp hoe het principe van pesten werkt.

elk zichzelf respecterend pestprogramma op scholen, spreekt ook de omstanders aan. de zwijgende meerderheid. zonder wie dat pesten nooit zou gebeuren.

in deze situatie bleef die meerderheid stil. achteraf ontkende de meerderheid dat er iets was gebeurd. en het hoofdkantoor (de juf of meester in deze analogie), geloofde de meerderheid.

voor mij, als gepeste, zijn die laatste twee dingen extra zuur. dan kan een dergelijk incident in de intertoys zich elk moment herhalen, wederom zonder dat het consequenties heeft.

ik kies in deze situatie natuurlijk om voortaan online iets te kopen en de winkel voortaan te mijden. ik ben niet gek.

maar als je leerling bent en gepest wordt (en hier loopt mijn analogie dus niet meer synchroon met mijn situatie), ontkennen de bully en die zwijgende meerderheid soms ook dat er iets is gebeurd en gelooft de juf/meester de meeste stemmen. alleen dan kun je niet zomaar weg. of de school mijden. dan kunnen mensen (en zeker instabiele tieners) rare sprongen maken.

wees niet bang: ik zal niet voortaan een wapen meenemem als ik naar buiten ga. ik probeerde duidelijk te maken dat zowel het niks doen (en daarover kunnen we best van mening verschillen), als het achteraf ontkennen dat er überhaupt iets is gebeurd (en dat zullen toch hopelijk wel meer mensen onwenselijk vinden - of is de samenleving al weer veel cynischer geworden dan ik dacht) mij frustreert.