Verklaring van erfrecht

Conny,
je geeft een zeer algemene hoofdregel aan waarop zeker wel uitzonderingen bestaan. de langstlevende kan namelijk de nalatenschap verworpen hebben of de wettelijke verdeling ongedaan gemaakt hebben. dat zijn bevoegdheden die de langstlevende gewoon op grond van de wet heeft.

verwerpt de langstlevende, dan is die niet eens erfgenaam meer en zal de langstlevende een volmacht nodig hebben van de overige erfgenamen om aan een rekening te mogen komen.

wordt de wettelijke verdeling ongedaan gemaakt, dan zijn nog steeds de langstlevende en de kinderen erfgenamen, maar dan zijn de kinderen ook ineens mede-eigenaar geworden van alle spullen. ze krijgen dan dus geen vordering meer, maar "gewoon" mede-eigendom. ook in dat geval kan de bank niet zomaar het geld meegeven.

dat zijn allemaal zaken die niet zomaar even blijken uit gegeven van bijvoorbeeld de gemeente.

overigens is een verklaring van erfrecht ook geen rechtshandeling, maar een bewijsstuk met zogenaamde uitwendige en formele bewijskracht. iets wat een onderhands stuk (denk aan een overeenkomst) ontbeert. dat betekent dat een buitenstaander er van uit mag gaan dat de inhoud van de verklaring van erfrecht de waarheid behelst.

als een instantie met minder bewijs genoegen neemt, is dat zijn goed recht. zodra er echter een claim komt zal men al snel het onderspit delven. zeker als de claimer wel een verklaring van erfrecht kan overleggen of zelfs al als de claimer twijfel kan zaaien over het overlegde bewijs waar de desbetreffende instantie in eerste instantie door overtuigd was.

omdat men geen zin heeft in claims zullen de verschillende instanties een verklaring van erfrecht verlangen.

overigens is de brief van (toenmalig) minister bos inderdaad niets meer dan een mening van een minister van financiën. hij was dus geen minister van justitie. de brief en de daarin opgenomen mening zijn dus niet geschreven met enige juridische kennis op dat gebied.