Wettelijke garantie in de praktijk beter dan de Europese garantie?

is de wettelijke garantie in de praktijk beter voor de consument dan de europese garantie?

eigen ervaring:

kort geleden had ik bij een winkel een geschil had over een luxe badkamer spiegel die ik anderhalf jaar geleden (en ook de rest van de badkamer) bij showmagazijn assen heb aangeschaft. er zit vochtschade in de spiegel (zwarte plekjes) de verkopende partij stelt dat ik geen recht meer heb op garantie omdat de fabrieksgarantie van 1 jaar verlopen is. ik dacht dat ik volgens de europese wetgeving 2 jaar garantie heb, dit blijkt niet zo te zijn. na dit goed uitgezocht te hebben heb ik de meneer gewezen op de wettelijke garantie. die stelt dat ik als consument recht heb op een goed product en de garantie periode loopt tot de periode dat je zou mogen verwachten dat het product mee zou moeten gaan.

bronnen:

https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/bescherming-van-consumenten/vraag-en-antwoord/welke-garanties-heb-ik-op-een-product" target="_blank">https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/bescherming-van-consumenten/vraag-en-antwoord/welke-garanties-heb-ik-op-een-product

https://www.consuwijzer.nl/garantie-reparatie-geld-terug/gekocht-maar-kapot/garantie" target="_blank">https://www.consuwijzer.nl/garantie-reparatie-geld-terug/gekocht-maar-kapot/garantie

de verkopende partij neemt mijn recht als consument niet serieus en schuilt zich achter dit stukje tekst, waardoor hij zich onschendbaar waant:

“gaat het product na 6 maanden of langer kapot? dan moet u bewijzen dat dit niet uw schuld is en dat het aan het product ligt.”

de verkoper denkt blijkbaar dat dit niet aan te tonen is. op zich is dit prima te bewijzen voor mij want het is een spiegel die alleen maar aan de want hangt, door een professional is geplaatst en er duidelijk geen opzettelijke schade is te zien.

het probleem zit hem in alle grijze gebieden in deze wet waar de verkopende partij makkelijk misbruik van kan of denkt te maken, waardoor de consument het in de meeste gevallen snel zal opgeven.

grijze gebieden in de wet:

·        de verwachte levensduur van een product (dit staat zelden vermeld bij een product, wat is redelijk hoe bepaal je dat?).

·        het bewijzen dat de schuld niet aan de consument ligt (dit is in vele gevallen erg lastig, vooral bij gebruiksobjecten) .

·        volgens de wet heb je recht op een gedeeltelijke terug gave van je geld als je het product toch een bepaalde tijd hebt kunnen gebruiken (dit is weer subjectief, hier kan een verkoper makkelijk misbruik van maken).

kortom gezien alle er zoveel zaken in de wet staan die niet concreet zijn, kost het de consument erg veel inspanning en moeite om de verkopende partij te overtuigen van hun gelijk. te veel van deze zaken zijn subjectief en voor een uitspraak dient dan een rechter te bepalen wie er gelijk heeft. hierdoor lijkt het alsof de verkopende partij een betere bescherming heeft dan de consument.

wie gaat er namelijk voor een product van een relatief klein bedrag een rechtszaak aanspannen, vooral als je geen rechtsbijstandsverzekering hebt?

de europese wetgeving stelt een kortere termijn, maar is wel concreet: minimaal 2 jaar garantie. dit is duidelijk voor de consument en de verkoper. de praktijk is nu wanneer er maar 1 jaar fabrieksgarantie op een product zit er makkelijk een conflict ontstaat over de aansprakelijkheid. veel consumenten denken namelijk dat ze standaard recht hebben op 2 jaar garantie.

hoe zou het beter kunnen volgens mij:

1.     duidelijke wetgeving: i.p.v. een verwachte levensduur subjectief te houden, producten specificeren in categorieën en per categorie een garantie termijn bepalen.

2.     na 6 maanden zou je een gezamenlijke bewijslast moeten hebben als er verdenking is van een van de partijen: de koper en verkoper moeten dan hier beiden in tegemoet komen of deze kosten delen.

3.     duidelijke regels m.b.t. gedeeltelijke teruggave van het aankoopbedrag of reparatie kosten. (kan aan de hand van punt 1)

4.     winkels verplichten de consument te wijzen op de wettelijke garantie. (veel consumenten kennen hun recht niet)

5.     een verplichte onafhankelijke geschillencommissie (dit zou er voor moeten zorgen dat het geschil minder vaak bij de rechter uitgevochten hoeft te worden).

na mijn idee kennen veel consument dit recht niet goed en is deze wet er meer voor de vorm, wat in de praktijk maar weinig tot geen voordeel biedt ten opzichte van de europese wetgeving. ik ben daarom benieuwd hoeveel consumenten gebruik maken van de wettelijke garantie en hoe dit voor hun verloopt? graag hoor ik uw verhaal en mening en tips.