U heeft nogal wat achter de rug, vervelend voor u. Sterkte hiermee.

Uw klachten zijn zulke klachten die een arts dagelijks krijgt.. en dan moet je als Arts beginnen bij het begin..wanneer een patiënt zegt duizelig te zijn, dan kan dat aan zoveel aspecten liggen..wanneer een patiënt zegt misselijk/ diarree ja dan ga je eerst kijken in hoeverre de patiënt hiervan hinder ondervind en welke geschiedenis de patiënt kent.

Je denkt dan niet meteen aan een ernstige ziekte, virus. Ik zelf zit meer te denken aan de ziekte van Meniere.

U wil onderzocht worden, en dat is uw goed recht. Wanneer een arts echter niet door wil verwijzen, al is het alleen al voor de gemoedsrust dan kunt u natuurlijk ook kiezen voor een second opnion.

Ja en, helaas is het wel zo dat wanneer het niet noodzakelijk word geacht, het gewoon van de behandeltafel word geveegd... de kosten liegen er niet om. Helaas word het steeds minder, en betalen we ons groen en scheel aan ziektekosten...

Een klucht zou ik daarom niet willen noemen, wel een slechte soap.

Ja een huis arts heeft de verantwoording als u naar hem toegaat is niet makkelik om de patienten gelijk te vertellen wat u mankeert. Hij mag niet het riesico lopen dat hij u een verkeerde diagnose geeft.Want als u verkeerde medicijnen krijg verstrekt kan u verder het ook verkeerd aflopen.

Bij mij is het geen 'ziekte van Meniere'! Ik lijd vooral gedurende de nacht zeer veel, en kan niet slapen: hartkloppingen in de darmstreek, oplopende bloeddruk in het hoofd, enzovoort. Het treedt plotseling op, het is beangstigend! Het is net alsof men op z'n sterfbed ligt, dit is niet overdreven! Ik ga door de hel heen! Ik heb 's nachts zelfs angst om op mijn bed te gaan liggen, wetende dat 'de marteling' plotseling weer opkomt! Dan vertelt zo'n arts jou 'ga maar thuis sterven/lijden, wij kunnen niets voor jou betekenen! Wij laten het aan de natuur over, sterkte!' Hier moet ik het mee zien te doen! Soms is het zo erg, dat ik denk dat ik er beter aan toe ben, indien dood dan levend! Gedurende een paar seconden begint het in mijn hoofd intens -- begint met een soort van een abrupte ruk/dreun in mijn hoofd -- te draaien -- soort van neerwaarts spiraal -- tot ik er bewusteloos van word, en dan word ik plotseling weer losgelaten, en kom weer tot leven. Wanneer ik het voel opkomen, heb ik de nijging om mij er tegen te verzetten, door mij in te spannen, maar bemerk al snel dat ik het niet kan tegen houden, ontspaan mij/geef mij over , en laat het over mij heen komen -- God's wil geschiede. Het is beslist een gevoel van eenzaamheid, en verdriet, dat de gezondheidszorg; jou aan jouw noodlot overlaat. Mijn bestaan zal werkelijk ondragelijk worden, indien ik hier niet meer van af zal kunnen komen! Het is zeer vermoeiend, en uitputtend; 's morgens voel ik mij 'een zombie', en loop overdag 'zeeziek' rond!

Gedurende een paar seconden begint het in mijn hoofd intens -- begint met een soort van een abrupte ruk/dreun in mijn hoofd -- te draaien -- soort van neerwaarts spiraal -- tot ik er bewusteloos van word, en dan word ik plotseling weer losgelaten, en kom weer tot leven.
Dit klinkt in mijn oren als een vorm van hyperventilatie.