Ik wacht al vanaf half 9 op een telefoontje van de uitkeringsadministratie waarin ze me uitleggen waarom mijn uitkering januari niet is gestort. Hoe langer het duurt, hoe nerveuzer ik word. Ze weten dat het urgent is!
Uiteindelijk ga ik om 10 uur zelf maar naar het gemeentehuis, sociale zaken. De meneer van gister die inviel voor mijn contactpersoon is er ook weer niet en dus weer een ander. Deze meneer is van de zaak op de hoogte en zegt me dat....mijn ww uitkering van januari 20 euro hoger was dan voorheen. Ze willen weten of dit iedere maand 20 euro hoger gaat worden en dit moet zo precies worden uitgerekend dat ze willen wachten op de volgende betaalspecificatie van de ww die omstreeks 8 februari in mijn bus valt.

Okay, ik begrijp dat het niet zo kan zijn om mij alvast uit te keren wbt januari, stel dat ze me teveel uitkeren. Hoewel....het eind-inkomen is toch iedere maand hetzelfde?
Maar begrijpen zij dat ik nu zonder geld zit voor boodschappen? en geen rekeningen kan betalen die uiterlijk eind januari overgeboekt hadden moeten worden?

Ik vraag om een voorschot en de meneer zegt keihard : Nee, daar doen we niet aan. Alle frustraies komen boven en ik verhef mijn stem. Maar wij moeten toch eten?.
Ik voldoe aan al mijn verplichtingen.
Ik solliciteer,
ik lever alles op tijd in,
ik kom op tijd wbt heronderzoeken
ik volg een traject om aan een baan te komen
ik werk part-time onbetaald.
Jullie kunnen ons toch niet zonder geld laten zitten alleen maar omdat het tot op de cent moet worden uitgerekend?

De meneer voelt zich aangevallen door mij en leest me de les. Hij zegt: Ik probeer voor jou het geld volgende week over te maken( wat dus betekent dat ik het pas de 16-de februari op mijn rekening heb staan ) maar nu jij zo je stem tegen me opheft doe ik het niet meer en laat het hierbij. Ik voel me kleiner en kleiner worden. Het zweet breekt me uit en ik verman mezelf uit alle macht. Helaas ik knap en ik sta te huilen. Te huilen in het bijzijn van werknemers van de gemeente. Het merendeel dat tweeverdiener is en waarschijnlijk niet begrijpen wat een ellende de bureaucratie van deze sociale dienst met zich meebrengt want ze kijken me aan met een scheef oog.

De meneer beseft waarschijnlijk dat ik niet eerder weg ga dan dat ik een voorschot heb, of hij voelt zich een echte man nu hij een alleenstaande moeder weer in tranen heeft gekregen want hij zegt me dat hij toch weer iets voor me gaat doen en zal me morgen bellen over een voorschot.
................................................ ............................................................ .................................................

hoe ik me voel?.....nerveus, trillerig, uitschot, tweederangsburger, op mijn knieen moeten gaan.
Mogen ze dit zomaar doen?

PS