Quote van lieflijke:
mijn vader die in 2000 overleed. zijn weduwe wil van de vordering van onze kindsdelen af. nadat de erfenis indertijd gewoon geregeld is en handtekeningen gezet.

@david123
Even goed lezen, wie zich nu eigenlijk wil onttrekken aan vaders wil.
Misschien is uw reactie (te snel) gekleurd door eigen slechte ervaring.

@liefelijke,
De partner van je vader mag altijd de vorderingen aflossen. Jullie kunnen die echter niet altijd opeisen. Dat is een verschil.
Je rente van 1 tot 5% snap ik even niet. Je moet de rente op de vordering die je hebt op de partner van je vader niet vergelijken met de variabele rente bij een bank. Het mooie van een rente in een nalatenschap is juist dat je die mooi hoog kunt maken zodat de nalatenschap van de weduwe minder wordt (haar erfgenamen betalen dus minder successierechten omdat die minder krijgen) en jullie krijgen juist meer, namelijk vordering + rente. Ben het met je eens dat er als de weduwe komt te overlijden nog wel wat moet zijn, maar jullie vorderingen gaan voor op de andere erfgenamen.

Je advocaat zegt dat er een leemte in de wet zit. Welke leemte dan wel? Dat is geen leemte, maar een wettelijke bepaling die heel eenvoudig door een testament opgelost kan worden.

Of er wel of geen gemeenschap van goederen was maakt niet uit voor de vraag of de langstlevende alles kan opmaken of niet. Ik weet niet hoe je aan de wijsheid komt, maar je redenering klopt niet. Het wel of niet bestaan van een gemeenschap van goederen heeft alleen maar invloed op de hoogte van de vordering die de kinderen hebben, niet of de langstlevende alles kan opmaken of niet.

Weduwe wil nu hertrouwen, dat mag ze. Het kan echter wel zijn dat in het testament van je vader bepaald is dat de vordering opeisbaar wordt op het moment van hertrouwen (al dan niet met de bijzin: zonder het maken van huwelijkse voorwaarde inhoudende uitsluiting van iedere gemeenschap van goederen). Op dat moment kun je als kind dus je vordering opeisen omdat je anders moet vrezen voor je vordering omdat je dan nog langer zult moeten wachten.

Waar het geld vandaan komt is vervolgens weer niet van belang.

Goed laten informeren is inderdaad een juist advies, maar vaar niet blind op internet. Er staat helaas veel onzin tussen. Ook de advocaat die echt goed is in erfrecht en niet alleen denkt aan "uurtje factuurtje" moet ik helaas nog tegenkomen.

@gallito.
Mijn waarde, ik ben al ruim 50 jaar met dezelfde partner getrouwd, dat eerstens.

Ten tweede heb ik voordat ik mijn mening hier verwoord en u pareer, uiteraard eerst duidelijk het par écrit gestelde gelezen.
Zoals Marcel het ook helder stelt, dient de erflater zijn wil ook betreffende de nalatenschap bij eventuele hertrouwing, in het testament omschreven te hebben.
Ik kreeg gelijk de indruk dat dat niet is gebeurd.
Dus de wil van vader dient gerespecteerd te worden. Maar die zeldzame gave ontbreekt bij de meeste kinderen als er geld in het spel is.
De weduwe hertrouwt, sowhat?

Het is puur mijn persoonlijke mening, dat 99% van de kinderen zich als aasgieren op de nalatenschap storten.
Waarom moet er geld voor kinderen overblijven, als de weduwe of weduwnaar komt te overlijden en dit richt ik even aan Marcel?
Maar misschien ben ik in de gelukkige zeldzame omstandigheid, dat alle 5 mijn kinderen eigen bedrijven hebben,hier en ik het buitenland en zich wat financien betreft tot hun dood , zich geen zorgen hoeven te maken.
Alle 5 hameren zij er bij mij en mijn vrouw op om alles, maar dan ook alles op te maken.
Simpel.

@marcel 75: U zegt: "uw kinderen krijgen een vordering op hem die ze pas kunnen opeisen als hij komt te overlijden of gaat hertrouwen" klopt niet. Als onderdeel van het erfrecht heb je artikel 4:21 BW, de uitoefening van je wilsrecht. Dit is i.v.m. dat de overgebleven echtgenoot niet je eigen moeder of vader is. Hier kun je een beroep op doen i.v.m. het genaamde "stiefoudergevaar".
Het gaat in dit geval om "goudzoekers" die zich op slinkse wijze in het leven van personen dringt, ermee op de valreep weten te trouwen en er vervolgens met de ervenis vandoor gaan. Waar de eigen kinderen het nakijken hebben. En die goudzoekers zijn er, helaas veel te veel en te vaak van oost europese origine. Dan zal in de meeste gevallen geen testament worden opgesteld. Om de doodeenvoudige reden dat het plannetje dan niet werkt.
Het gaat hierbij zekerook niet om de "99% van de kinderen zich als aasgieren op de nalatenschap storten" zoals @david 23 stelt. Dit antwoord is inderdaad ook zeer gekleurd door de schrijver. Iedere situatie is anders, zodat je hier geen oordeel over kunt vellen.
Wie is hier nu een aasgier. En zoals gesteld gaat het hier niet om eigen ouders, want dan geldt het erfrecht wel.

Kattekop,
Wilsrechten moet je een beroep op doen en kunnen tegenwerkt worden door de langstlevende. Wilsrechten kun je ook uitsluiten in een testament. En dat is ook gebruikelijk, juist om de langstlevende zo ongestoord mogelijk te laten doorleven. En na uitoefening van een wilsrecht krijg je kind slechts een vruchtgebruik. Dan mag de langstlevende nog steeds doen en laten wat hij wil. Op het eind van de rit kan het geld nog steeds op zijn.

@Kattekop.
Wie is hier nu gekleurd "bezig"? U of ik?
U stelt dat goudzoekers veel en veel te vaak van Oost- Europese orgine zijn?
Hoe komt u aan die wijsheid?
Iedere situatie is toch anders, zoals u overigens terecht stelt, waarom past u dat dat niet zelf toe in u zeer gekleurde mening/

@Kattekop.
Wie is hier nu gekleurd "bezig"? U of ik?
U stelt dat goudzoekers veel en veel te vaak van Oost- Europese orgine zijn?
Hoe komt u aan die wijsheid?
Iedere situatie is toch anders, zoals u overigens terecht stelt, waarom past u dat dat niet zelf toe in u zeer gekleurde mening/

geachte Marcel75.
Dit laatste is niet altijd het geval en zeker niet voor ons van toepassing. En dat weet ik uit eigen ervaring. In onze situatie is het namelijk zo: Na 5 jaar procederen tegen een goudzoekster (na huwelijk van één week, overlijden in 2005). ZIjn wij nu 8 rechtzaken verder. Alleen de 1e (art 4:21) is door ons aangespannen. Wij hebben alle zaken gewonnen en in alles gelijk gekregen. Het erfdeel is uiteindelijk ons door de rechter toegewezen en dus ons eigendom. Waar alleen het vruchtgebruik rust ten gunste van de "weduwe", á rent van zo'n 1-2% per jaar. Dit betekent dat het erfdeel niet bij de "weduwe" onder beheer is. Zij heeft hier geen beschikking over, en kan het dus niet opmaken. Wij hoeven alleen nog te wachten tot zij het loodje legt, tot wij er zelf over kunnen beschikken. Maar "het efdeel is veiliggesteld".

Dit heeft ook de nodige jurisprudentie opgeleverd waar anderen voordeel aan kunnen hebben. Iedereen gaat er maar vanuit dat de "langstlevende" altijd hun zin krijgen. Maar de gang naar de rechter heeft nu eens wel zijn nut bewezen. Het kost alleen heel veel geld en tijd. Maar dit is voor ons een principe kwestie geworden. Wij wilden zelfs tot de hoge raad doorvechten. Aan die goudzoekers moet een halt moet worden toegeroepen. De wet is niet veranderd ten gunste van de "stiefouders" maar voor eigen ouders die beschermd moesten worden tegen hebberige kinderen.

geachte Marcel75.
Dit laatste is niet altijd het geval en zeker niet voor ons van toepassing. En dat weet ik uit eigen ervaring. In onze situatie is het namelijk zo: Na 5 jaar procederen tegen een goudzoekster (na huwelijk van één week, overlijden in 2005). ZIjn wij nu 8 rechtzaken verder. Alleen de 1e (art 4:21) is door ons aangespannen. Wij hebben alle zaken gewonnen en in alles gelijk gekregen. Het erfdeel is uiteindelijk ons door de rechter toegewezen en dus ons eigendom. Waar alleen het vruchtgebruik rust ten gunste van de "weduwe", á rent van zo'n 1-2% per jaar. Dit betekent dat het erfdeel niet bij de "weduwe" onder beheer is. Zij heeft hier geen beschikking over, en kan het dus niet opmaken. Wij hoeven alleen nog te wachten tot zij het loodje legt, tot wij er zelf over kunnen beschikken. Maar "het efdeel is veiliggesteld".

Dit heeft ook de nodige jurisprudentie opgeleverd waar anderen voordeel aan kunnen hebben. Iedereen gaat er maar vanuit dat de "langstlevende" altijd hun zin krijgen. Maar de gang naar de rechter heeft nu eens wel zijn nut bewezen. Het kost alleen heel veel geld en tijd. Maar dit is voor ons een principe kwestie geworden. Wij wilden zelfs tot de hoge raad doorvechten. Aan die goudzoekers moet een halt moet worden toegeroepen. De wet is niet veranderd ten gunste van de "stiefouders" maar voor eigen ouders die beschermd moesten worden tegen hebberige kinderen.

geachte Marcel75.
Dit laatste is niet altijd het geval en zeker niet voor ons van toepassing. En dat weet ik uit eigen ervaring. In onze situatie is het namelijk zo: Na 5 jaar procederen tegen een goudzoekster (na huwelijk van één week, overlijden in 2005). ZIjn wij nu 8 rechtzaken verder. Alleen de 1e (art 4:21) is door ons aangespannen. Wij hebben alle zaken gewonnen en in alles gelijk gekregen. Het erfdeel is uiteindelijk ons door de rechter toegewezen en dus ons eigendom. Waar alleen het vruchtgebruik rust ten gunste van de "weduwe", á rent van zo'n 1-2% per jaar. Dit betekent dat het erfdeel niet bij de "weduwe" onder beheer is. Zij heeft hier geen beschikking over, en kan het dus niet opmaken. Wij hoeven alleen nog te wachten tot zij het loodje legt, tot wij er zelf over kunnen beschikken. Maar "het efdeel is veiliggesteld".

Dit heeft ook de nodige jurisprudentie opgeleverd waar anderen voordeel aan kunnen hebben. Iedereen gaat er maar vanuit dat de "langstlevende" altijd hun zin krijgen. Maar de gang naar de rechter heeft nu eens wel zijn nut bewezen. Het kost alleen heel veel geld en tijd. Maar dit is voor ons een principe kwestie geworden. Wij wilden zelfs tot de hoge raad doorvechten. Aan die goudzoekers moet een halt moet worden toegeroepen. De wet is niet veranderd ten gunste van de "stiefouders" maar voor eigen ouders die beschermd moesten worden tegen hebberige kinderen.

geachte Marcel75.
Dit laatste is niet altijd het geval en zeker niet voor ons van toepassing. En dat weet ik uit eigen ervaring. In onze situatie is het namelijk zo: Na 5 jaar procederen tegen een goudzoekster (na huwelijk van één week, overlijden in 2005). ZIjn wij nu 8 rechtzaken verder. Alleen de 1e (art 4:21) is door ons aangespannen. Wij hebben alle zaken gewonnen en in alles gelijk gekregen. Het erfdeel is uiteindelijk ons door de rechter toegewezen en dus ons eigendom. Waar alleen het vruchtgebruik rust ten gunste van de "weduwe", á rent van zo'n 1-2% per jaar. Dit betekent dat het erfdeel niet bij de "weduwe" onder beheer is. Zij heeft hier geen beschikking over, en kan het dus niet opmaken. Wij hoeven alleen nog te wachten tot zij het loodje legt, tot wij er zelf over kunnen beschikken. Maar "het efdeel is veiliggesteld".

Dit heeft ook de nodige jurisprudentie opgeleverd waar anderen voordeel aan kunnen hebben. Iedereen gaat er maar vanuit dat de "langstlevende" altijd hun zin krijgen. Maar de gang naar de rechter heeft nu eens wel zijn nut bewezen. Het kost alleen heel veel geld en tijd. Maar dit is voor ons een principe kwestie geworden. Wij wilden zelfs tot de hoge raad doorvechten. Aan die goudzoekers moet een halt moet worden toegeroepen. De wet is niet veranderd ten gunste van de "stiefouders" maar voor eigen ouders die beschermd moesten worden tegen hebberige kinderen.

geachte Marcel75.
Dit laatste is niet altijd het geval en zeker niet voor ons van toepassing. En dat weet ik uit eigen ervaring. In onze situatie is het namelijk zo: Na 5 jaar procederen tegen een goudzoekster (na huwelijk van één week, overlijden in 2005). ZIjn wij nu 8 rechtzaken verder. Alleen de 1e (art 4:21) is door ons aangespannen. Wij hebben alle zaken gewonnen en in alles gelijk gekregen. Het erfdeel is uiteindelijk ons door de rechter toegewezen en dus ons eigendom. Waar alleen het vruchtgebruik rust ten gunste van de "weduwe", á rent van zo'n 1-2% per jaar. Dit betekent dat het erfdeel niet bij de "weduwe" onder beheer is. Zij heeft hier geen beschikking over, en kan het dus niet opmaken. Wij hoeven alleen nog te wachten tot zij het loodje legt, tot wij er zelf over kunnen beschikken. Maar "het efdeel is veiliggesteld".

Dit heeft ook de nodige jurisprudentie opgeleverd waar anderen voordeel aan kunnen hebben. Iedereen gaat er maar vanuit dat de "langstlevende" altijd hun zin krijgen. Maar de gang naar de rechter heeft nu eens wel zijn nut bewezen. Het kost alleen heel veel geld en tijd. Maar dit is voor ons een principe kwestie geworden. Wij wilden zelfs tot de hoge raad doorvechten. Aan die goudzoekers moet een halt moet worden toegeroepen. De wet is niet veranderd ten gunste van de "stiefouders" maar voor eigen ouders die beschermd moesten worden tegen hebberige kinderen.

Gelukkig is Kattekop een heel hoge uitzondering; ik verwijs hem/haar naar de nodige jurisprudentie.

Uw vader is uit eigen vrije wil getrouwd, al is haar naam goudzoekster in hoofdletters geschreven?

Wat denken kinderen zoals u eigenlijk wel niet, om de laatste wil van hun ouder niet te respecteren?

david123 schreef op maandag 23 nov 2009, 13:43:

Wat denken kinderen zoals u eigenlijk wel niet, om de laatste wil van hun ouder niet te respecteren?

Voordat dit uitmondt in een ordinaire welles-niettus gevecht nog een laatste opmerking:
Had er een laatste wil geweest (lees testament) , dan kun je pas spreken van een laatste wil. Maar zoals eerder gezegd, dit had het plannetje van de goudzoekster in de war geschopt.
En ... was een huwelijk totaal niet nodig geweest...

Ik wijs er verder op dat over dit probleem verschillende publicaties in de media zijn geweest. Dit is zelfs een onderwerp in Zembla geweest.

En waarom reageert u zo boos hierop. Nergens voor nodig.

Zal ik zeggen, mijnheer/mevrouw. Het woord "ordinair" is overigens geheel voor uw rekening.
Het generaliseren is aan u voorbehouden en ik ventileer slechts mijn mening.
Toch merk ik dat u geen tegenwoord duldt. Maar niet mijn zaak.

Zal het kort houden.
Was u vader wilsonbekwaam toen hij met haar trouwde?
Zo ja, dan had u gelijk bezwaar moeten aantekenen toen zij trouwden en zo nee, of u het er nu mee eens bent, of niet, het was zijn wens om met haar te trouwen.
Of is er een mes op zijn keel gezet soms toen hij zijn jawoord uitsprak?

De diverde media aandacht in deze zaak heb ik gevolgd en ik stel nogmaals, dat u gelukkig een heel zeldzame uitzondering bent met het "winnen" van deze zaak.

Uw opmerking dat de nieuwe wetgeving uit 2001 slechts is ingesteld voor ouders en niet voor stiefouders, getuigt van een zeer beperkt zicht wat betreft deze materie.

Reuze jammer, dat uw "stiefmoeder" geen goede advocaat had.

Geniet van het geld, mevrouw, mijnheer, de wens van uw vader heeft u in ieder geval niet gerespecteerd.

Kattekop,
Gelijk krijgen is niet gelijk aan gelijk hebben. De wetgever is er bij het bedenken van het vruchtgebruikwilsrecht van uitgegaan dat het gaat om het ruime vruchtgebruik. Dus met de bevoegdheid van de vruchtgebruiker om te vervreemden en te verteren. Helaas willen rechters zich nog wel eens baseren/moeten zich baseren op geponeerde stelling van advocaten. Blijkbaar heeft men in dit geval zelfs de lengte van een huwelijk mee laten tellen. Vind ik zelf geen goed criterium omdat hierdoor spoed-huwelijken ivm terminale ziekte erfrechtelijk gezien dan niet gerespecteerd worden.

Had u kunnen aantonen dat vader niet meer bij zijn volle verstand was (waar de uitzending van Zembla overging overigens) dan had u tegen de ambtenaar van de burgerlijke stand moeten procederen om het huwelijk onder uit te laten halen (was voor uw eigen positie ook veel beter geweest). Ik kijk er van op dat niet die weg bewandeld is. Maar dat kan een strategie zijn die door de advocaat bedacht en wellicht (voor hem) meer opbracht.

Uiteindelijk heeft, hoe pijnlijk ook voor u, uw vader ook zijn ja-woord gegeven.

Mijn conclusie: uw jurisprudentie is blijkbaar dusdanig casuistisch dat die (vooralsnog) niet in de juridische vakbladen is behandeld. Er zal dus weinig in algemene zin over gezegd kunnen worden. En tot slot nog mijn tip van dag: lees het boek van Phillip Kooke genaamd "Ik laat je nooit in de steek". Wellicht dat dat boek u door dit rouwproces kan helpen.

Ik vind het een groot verschil als het gaat om eigen ouders en in- of aangetrouwde partners. mijn eigen ouders mogen alles opmaken, daar heb ik niets mee te maken. maar iemand die zich achter de rug van iedereen die er toe doet, binnendringt, mijn vader die na een attack uit de instelling plukt, hem naar een notaris brengt om daar meteen vast te leggen dat ze "vermeend" is met hem te trouwen, dat is andere koek.
bezwaar aantekenen was ook moeilijk, uiteindelijk trouwde ze stiekem met hem, zonder dat wij daar van wisten, dus elk bezwaar was, een jaar, te laat.
alles mag binnen de wet, maar charmant is iets anders. tot aan zijn attack heeft mijn vader zich aan alle afspraken gehouden, opvallend zijn dan de veranderingen die plaatsvinden na zijn opname.
voorlasnog ben ik gelukkig met de hoge rente die er op de vordering staat, maar mevrouw mag en kan nog steeds alles opmaken, de vordering waar je denkt gegarandeerd recht op te maken is dus een wassen neus. dat is de leemte in de wet, die inderdaad bedoeld is voor ouders en de langst levende daarvan.
deze mevrouw betichtte mij er ook van een geldwolf te zijn, het ging om een miljoen gulden (belastingvrij 400.000 cash omdat het huis bewoond was) zelfs één eenvoudig boekje uit de kast van mijn vader was haar te veel, toen ik daarnaar vroeg. ze leeft nu óók in onze persoonljke spullen.
ik denk dat de meeste kinderen prima kunnen wachten als het de erfenis van hun ouders betreft, maar de echte probelemen pas ontstaan bij oneerlijke praktijken. iemand ontoerekeningsvatbaar verklaren is, volgens onze advocaat, praktisch onmogelijk.toch zat mijn vader niet voor niets in een instelling, en moest er niet voor niets voor hem 24 per dag gezorgd worden.
mevrouw spreekt zichzelf hierin dus tegen.
tuurlijk barst het van de emoties over dit onderwerp, gezien het ingewikkelde materie is en er veel oneerlijkheid gaande is, "om minder wordt iemand zijn nek omgedraaid"...maar de meeste mensen slikken en stikken beschaafd, omdat er maar weinig aan gedaan kan worden.. en procedures veel tijd en geld kosten.
ik wacht nu rustig af, met de 13,4% rente op papier.daar kom ik over ca 20 jaar een heel eind mee. (de andere rentepercentages komt van info van notarissen en advocaat, staat dus los van gewone bankpercentages, maar ook bij testamenten zijn daar normen in)

Ik vind het een groot verschil als het gaat om eigen ouders en in- of aangetrouwde partners. mijn eigen ouders mogen alles opmaken, daar heb ik niets mee te maken. maar iemand die zich achter de rug van iedereen die er toe doet, binnendringt, mijn vader die na een attack uit de instelling plukt, hem naar een notaris brengt om daar meteen vast te leggen dat ze "vermeend" is met hem te trouwen, dat is andere koek.
bezwaar aantekenen was ook moeilijk, uiteindelijk trouwde ze stiekem met hem, zonder dat wij daar van wisten, dus elk bezwaar was, een jaar, te laat.
alles mag binnen de wet, maar charmant is iets anders. tot aan zijn attack heeft mijn vader zich aan alle afspraken gehouden, opvallend zijn dan de veranderingen die plaatsvinden na zijn opname.
voorlasnog ben ik gelukkig met de hoge rente die er op de vordering staat, maar mevrouw mag en kan nog steeds alles opmaken, de vordering waar je denkt gegarandeerd recht op te maken is dus een wassen neus. dat is de leemte in de wet, die inderdaad bedoeld is voor ouders en de langst levende daarvan.
deze mevrouw betichtte mij er ook van een geldwolf te zijn, het ging om een miljoen gulden (belastingvrij 400.000 cash omdat het huis bewoond was) zelfs één eenvoudig boekje uit de kast van mijn vader was haar te veel, toen ik daarnaar vroeg. ze leeft nu óók in onze persoonljke spullen.
ik denk dat de meeste kinderen prima kunnen wachten als het de erfenis van hun ouders betreft, maar de echte probelemen pas ontstaan bij oneerlijke praktijken. iemand ontoerekeningsvatbaar verklaren is, volgens onze advocaat, praktisch onmogelijk.toch zat mijn vader niet voor niets in een instelling, en moest er niet voor niets voor hem 24 per dag gezorgd worden.
mevrouw spreekt zichzelf hierin dus tegen.
tuurlijk barst het van de emoties over dit onderwerp, gezien het ingewikkelde materie is en er veel oneerlijkheid gaande is, "om minder wordt iemand zijn nek omgedraaid"...maar de meeste mensen slikken en stikken beschaafd, omdat er maar weinig aan gedaan kan worden.. en procedures veel tijd en geld kosten.
ik wacht nu rustig af, met de 13,4% rente op papier.daar kom ik over ca 20 jaar een heel eind mee. (de andere rentepercentages komt van info van notarissen en advocaat, staat dus los van gewone bankpercentages, maar ook bij testamenten zijn daar normen in)

Lieflijke,
Ik weet niet welke notarissen je gesproken hebt, maar er zijn in elk geval geen norment zeker geen vaste normen voor rentepercentages in testamenten. Gebruikelijk is wel om die op 6% te stellen en daarbij te bepalen dat afwijken mogelijk is. Die 6% komt niet zo maar uit de lucht vallen, maar is gebaseerd op een bepaling in de successiewet.